Nora

Η απαράμιλλη ψυχογραφική διεισδυτικότητα της ιψενικής γραφής, η οξυδέρκεια της παρατήρησης για το ζήτημα της γυναικείας χειραφέτησης, αλλά και για την ανάγκη του ατόμου για αυτοπραγμάτωση καθιστούν τη Νόρα ένα αρυτίδωτο κλασικό αριστούργημα, που συνεχίζει να μιλά στις σύγχρονες αγωνίες μας με τρόπο επείγοντα, αιφνιδιαστικό, απελευθερωτικό.

Ο Ίψεν χαρακτήρισε το έργο του «τραγωδία των μοντέρνων καιρών». «Υπάρχουν δύο ειδών ηθικοί νόμοι, δύο ειδών συνειδήσεις, η αντρική και μια εντελώς διαφορετική, η γυναικεία. Δεν κατανοούν η μία την άλλη. Σε ζητήματα πρακτικής της καθημερινής ζωής η γυναίκα κρίνεται από τον αντρικό νόμο, σαν να μην ήταν γυναίκα, αλλά άντρας» σημείωνε ο Ίψεν το 1879 για τη Νόρα.

Στο έργο η αντρική αίσθηση της ταυτότητας έρχεται σε σύγκρουση με την έλλειψη γυναικείας ταυτότητας. Με το φινάλε του μοιάζει να υπονοείται ότι όταν η ανδροκρατούμενη κοινωνία αποτελέσει παρελθόν, όταν η υποκρισία της αστικής ηθικής ξεσκεπαστεί, ένας νέος κόσμος θα αναδυθεί, μια κοινωνία με ισοτιμία ανάμεσα στα δύο φύλα, με δυνατότητα προσωπικής εξέλιξης και ελευθερίας του ατόμου, με ένα νομικό σύστημα που να υπηρετεί τον Άνθρωπο. 140 χρόνια μετά, πόσο κοντά είμαστε στ’ αλήθεια σε αυτήν την πραγματικότητα;