Πλούτος

Ένας πατέρας -ο Χρεμύλος- πηγαίνει στους Δελφούς να ρωτήσει τον θεό Απόλλωνα τι ακριβώς πρέπει να κάνει ώστε ο γιος του να έχει καλύτερη από αυτόν τύχη στη ζωή του. Ο θεός του απαντάει πως πρέπει να ακολουθήσει τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσει βγαίνοντας από τον ναό. Αλλά αυτός είναι ένας κουρελής και τυφλός! Ώστε πρέπει να ακολουθήσει έναν τυφλό, που δεν ξέρει ούτε ποιος είναι ούτε ποιο είναι το όνομα του. Αργότερα θα μάθει πως είναι ο ίδιος ο θεός Πλούτος, δηλαδή αυτός που μοιράζει τα πλούτη – χωρίς να βλέπει που και σε ποιον τα δίνει. Επομένως, γίνεται και άδικος, όσο είναι τυφλός, και πρέπει λοιπόν να ξαναβρεί το φως του για να μπορεί να βλέπει και για να ξέρει που και πως δίνει τα πλούτη. Ο Χρεμύλος τον πάει λοιπόν τον Πλούτο στον Ασκληπιό, που τον γιατρεύει, και έτσι τώρα ο “τυφλός θεός” έχει αρχίσει να ξαναβλέπει και να ξέρει που και πως πρέπει να δίνει τα πλούτη. Όταν όμως μαθεύτηκε ότι ο Χρεμύλος έχει στο σπίτι του τον θεό Πλούτο, αρχίζουν να προσέρχονται διάφοροι πονηροί και καιροσκόποι για να ζητήσουν από τον Πλούτο, που τώρα πλέον βλέπει, να τους δώσει από τα καλά του και από τα πλούτη του. Η μόνη που αντιστέκεται και επιτίθεται σε τούτη τη νέα τάση του κόσμου είναι -να το μέγα εύρημα του Αριστοφάνη- η Πενία, η οποία λέει πως μόνο με αυτήν ο κόσμος προοδεύει, γιατί αγωνίζεται να ξεφύγει από δίπλα της, όσο την αισθάνεται κοντά του. Με τον Πλούτο -λέει η Πενία-κανείς δεν θα δουλεύει, κανείς δεν θα προσπαθεί, κανείς δεν θα δημιουργεί. Όλοι και όλα θα πέσουν σε μια κατάσταση πλήρους αδιαφορίας, αφού θα έχουν έτσι κι αλλιώς τον Πλούτο δίπλα τους, για προστάτη τους. Μόνο μαζί της μπορεί να υπάρχει η ελπίδα -και η προσπάθεια-για ένα καλύτερο μέλλον.