Year
«…Αύριο είναι Κυριακή. Σιγά σιγά αδειάσανε οι δρόμοι και τα σπίτια, όμως ακόμη κάποιος έμεινε και τρέχει να προφτάσει
Και ρυθμικά χτυπήσανε μιά μιά οι ώρες κι ανοίξανε πόρτες και παράθυρα μ’ εξαίσιες αποκεφαλισμένες μορφές
Ύστερα ήρθανε τα λάβαρα, οι σημαίες κι οι φανφάρες κι οι τοίχοι γκρεμιστήκανε απ’ τις άναρθρες κραυγές
Πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυσμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες
Τότε, θυμάσαι, που μου λές: Ετέλειωσεν ο πόλεμος! Όμως ο Πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα.
Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ!…»
Μανόλης Αναγνωστάκης «Εποχές»
Δύο αδέλφια, ο Άρης και η Ζωή, ζουν απομονωμένα στην σοφίτα του σπιτιού τους. Μόνη τους συντροφιά εκτός από τα πολλά βιβλία και τα αγορίστικα, πολεμικά παιχνίδια του πρώτου ή τα πλεκτά της αδελφής του, είναι η σκιά του Πατέρα τους -ή έστω η αναφορά της, αφού στο έργο δεν εμφανίζεται καθόλου- που μπαινοβγαίνει αμίλητη και αποστασιοποιημένη. Έξω είναι η Πόλη, ο άγνωστος κόσμος που ζει και αναπνέει πέρα από τους τέσσερις τοίχους και τον μικρό φεγγίτη πάνω στον τοίχο απ’ τον οποίο μόνο θραύσματα ζωής καταφέρνουν να εισδύσουν.
Ενώ η πόλη ετοιμάζεται να φορέσει τα γιορτινά της, αφού όπως ο Άρης και η Ζωή υποθέτουν, οι ετοιμασίες που λαμβάνουν χώρα στην πλατεία δίπλα στο σπίτι δε μπορούν παρά να προοιωνίζουν μια κανονική στρατιωτική παρέλαση, τα δύο παιδιά επιδίδονται σε ένα ιδιότυπο παιχνίδι πρόκλησης των ορίων τους με φόντο την ελπίδα, ταυτόχρονα και τον φόβο, της διαφυγής.
Προοδευτικά, όμως, κι ενώ μέσα στο δωμάτιο το παιχνίδι τους εξελίσσεται σε ένα σκληρό και αδυσώπητο παιχνίδι εξουσίας, ο έξω κόσμος από πιθανός ελευθερωτής θα γίνει -μεταφορικά και κυριολεκτικά- ο δήμιός τους. Το λευκό πανί που καλύπτει τον απροσδιόριστο όγκο που έχει στηθεί στο κέντρο της πλατείας θα σηκωθεί και θα αποκαλύψει όχι το άγαλμα κάποιου ήρωα, αλλά μια λαιμητόμο, το χαρούμενο πλήθος της παρέλασης θα μετατραπεί σε κυνηγημένο και φοβισμένο κοπάδι, παραμορφωμένα σώματα θα παρελάσουν μέσα σε κλουβιά, δεκάδες σκυλιά θα πλημμυρίσουν την πλατεία, η χωροφυλακή θα εμφανιστεί καβάλα σε μαύρα άλογα, το υποψήφιο θύμα θα τους θυμίσει στην όψη και στο ντύσιμο τον πατέρα, ενώ ο γείτονας με τα μακριά μαλλιά, ο «φίλος» του Άρη, θα πάρει τον ρόλο του εκτελεστή.
Υπαρξιακό θρίλερ ή αλληγορία επώδυνου σουρεαλισμού, η «Παρέλαση» με την ιλιγγιώδη πλοκή της σκαρφαλώνει ασθμαίνοντας προς την κορυφή: μόλις φθάσει εκεί, το σκοινί θα κοπεί απότομα. Η κάθαρση δεν θα έρθει για κανέναν.
Η «Παρέλαση», όπως και τα άλλα δυο μονόπρακτα της τριλογίας της Πόλης, η «Πόλη» και η «Διανυκτέρευση», τοποθετεί το άτομο απέναντι στο σύνολο στην βάση μιας διαλεκτικής πάνω στην σχέση Ιδιωτικού και Δημοσίου. Βαπτίζοντας τους ήρωές της στην δεξαμενή του συλλογικού ασυνειδήτου της ελληνικής κοινωνίας καταφέρνει να τους μολύνει με τον φόβο και την ανασφάλεια που κουβαλούν τα όνειρα, οι μνήμες και τα τραύματα του πρόσφατου ιστορικού παρελθόντος.
«Για την πολύτιμη στήριξη και συνεισφορά τους στην πραγματοποίηση της παραγωγής θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους Θανάση Χειμωνά, Τσιμάρα Τζανάτο, Χριστίνα Θανάσουλα, Γεωργία Μπούρδα, Θέμη Θεοχάρογλου, Μάνο Λυδάκη, Αγγελική Μπρισνόβαλη, Λάμπρο Γιώτη και Γαβριήλ Τσακλίδη», αναφέρεται σε ανακοίνωση.
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος και Ελένη Στεργίου
Σύμβουλος στη Δραματουργία – Θεατρολόγος: Βασιλική Δεμερτζή
Σχεδιασμός Σκηνικού Χώρου: Ζωή Μολυβδά – Φαμελη, Μπάμπης Καμπανόπουλος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Κοστούμια: Βασιλική Συρμά
Μουσική: Νεφέλη Σταματογιαννοπούλου.
Κατασκευή Σκηνικών: Μπάμπης Καμπανόπουλος.
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαγεωργίου
Βίντεο & trailer παράστασης: Κώστας Στάμου και Χάρη Καρακουλίδου / Artlabor Productions
Φωτογραφίες: Γιάννης Μπαριτάκης
Γραφιστικά-Αφίσα: Ειρήνη Ματθαίου
Διανομή:
Ελένη Στεργίου, Κωνσταντίνος Μάρκελλος