Το αμάρτημα της μητρός μου

Λίγα λόγια για το έργο

Επηρεασμένο από τα λογοτεχνικά ρεύματα της Δυτικής Ευρώπης, «Το αμάρτημα της μητρός μου», είναι το πρώτο νεοελληνικό διήγημα που αναφέρεται στο ψυχικό μαρτύριο διεισδύοντας βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή. Ο Βιζυηνός, ένας από τους πιο εμπνευσμένους Έλληνες λογοτέχνες, αφηγείται την ιστορία με αμεσότητα, σε ένα κείμενο που προκαλεί συγκίνηση. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ηθογραφικό και ψυχογραφικό έργο, από τα πιο αξιόλογα της λογοτεχνίας μας. Με έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο, το διήγημα αναφέρεται στις απελπισμένες αλλά μάταιες προσπάθειες της χήρας μητέρας του συγγραφέα να σώσει την άρρωστη κόρη της, η οποία τελικά πεθαίνει. Κάτω από το ίδιο ψυχολογικό πρίσμα παρουσιάζονται και πράξεις  της ίδιας, όπως η υιοθεσία δυο κοριτσιών μετά τον θάνατο της κόρης της. Πράξεις με υπαρξιακό νόημα καθώς υπαγορεύονται από τις ενοχές της από το «αμάρτημα» που άθελά της διέπραξε στο παρελθόν.

Σημείωμα σκηνοθέτη
“Ο Γεώργιος Βιζυηνός ζητά την αμοιβαία κατανόηση και συγχώρεση από τη μητέρα του. Πρόκειται για μία εξομολόγηση που ενώ θα μπορούσε να μείνει κλειστή και προσωπική, εδώ γίνεται δημόσιος λόγος, που περνώντας από τις συμπληγάδες της ηθογραφίας και της ηθικογραφίας γίνεται λόγος λυτρωτικός, εναρμονισμένος με την ευγένεια και τη λεπτότητα του πνεύματός του”.