Δον Καμίλλο

(Από την εφημερία «Ηπειρωτικός Αγών»)

Η πλοκή θαυμάσια με πυκνωμένη δράση αναδύει συνειδησιακές, υποσυνείδητες, και ασυνείδητες τάσεις. Στη σκηνή η αμεσότητα και η γλυκόπικρη γεύση της ζωής ανάκατη, ενσαρκωμένη στο πετσί των ηθοποιών που ταυτίστηκαν με τα πρότυπα και τα εμψύχωσαν και βγάλανε κραυγαλέα τη φωνή της πίστης, της συνείδησης, τη φωνή του Θεού και τη μαγαρισμένη φωνή της πολιτικής σε τούτη την πολύ αρεστή καλλιτεχνική δημιουργία με το γέλιο και την αισθητική συγκίνηση.
Ζωντανή η εκφραστικότητα στην ερμήνευση και συναρπαστικός διάλογος στο Πρεσβυτέριο. Κεντρική ιδέα το πώς ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία, το τυφλωμένο πολιτικό πάθος, το κομματικό μίσος, ο αυταρχισμός, η δογματική τοποθέτηση, η υστερική συμπεριφορά μπράβων και κλάκας των καθαρμάτων των τριόδων, πράκτορες και εγκάθετοι και ρεμάλια απροσανατόλιστα, εγωπαθείς και επαναστάτες λοξοδρομημένοι παρασύρουν θρησκεία, παιδεία, θεσμούς, νόμους, αξίες, ιδανικά και καταπατούν ήθη και ανθρωπιά με το πέλμα της ιδιοτέλειας.