Το «Δηλητήριο» είναι ένα συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ που μεταφράστηκε σε 12 γλώσσες και παίζεται συνεχώς επί 31 χρόνια σε όλο τον πλανήτη. Είναι το έργο που έκανε διεθνώς διάσημο τον πολυβραβευμένο Ισπανό συγγραφέα. Το έργο αναδεικνύει, αφενός την μαγεία της θεατρικής τέχνης, αφετέρου την ταπεινότητα αλλά και το μεγαλείο του ηθοποιού και προβληματίζεται ακριβώς πάνω στη «φύση» του ηθοποιού. Ένα έργο που ισορροπεί ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι, στη ζωή και τον θάνατο, στην πραγματικότητα και τη φαντασία.

«Το δηλητήριο», ένα σκηνικό παιχνίδι μεγάλης σκληρότητας, μια ανελέητη αναμέτρηση ζωής και θανάτου, με αφορμή την τέχνη του ηθοποιού και την ανάγκη για αλήθεια, που οδηγεί το θεατή, με αλλεπάλληλους ελιγμούς, σε διαρκή αποπροσανατολισμό, σχετικά με το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο ίδιος ο Ροντόλφ Σιρέρα, παρακολούθησε ιδιαίτερα συγκινημένος και φανερά ικανοποιημένος, την παράσταση του έργου του χωρίς να κρύβει τον ενθουσιασμό του:

«Έχω δει πολλές φορές επί σκηνής ”Το δηλητήριο”, με πολύ σπουδαίους ηθοποιούς και σε πολύ σημαντικές παραστάσεις. Ομολογώ πως δεν περίμενα τέτοια σκηνοθεσία και τέτοιες ερμηνείες. Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου σε όλους τους συντελεστές και ιδιαίτερα στον Δημήτρη Πετρόπουλο που το σκηνοθέτησε και ερμηνεύει τον ρόλο του μαρκησίου. Το 1996 είχε υποδυθεί τον ρόλο του ηθοποιού στα Ιωάννινα. Ξέρετε, είναι μέχρι στιγμής, ο μοναδικός διεθνώς ηθοποιός που έχει παίξει και τους δύο ρόλους και μάλιστα τόσο καλά», έλεγε σε όσους τον πλησίαζαν. «Το δηλητήριο» πραγματεύεται το θέμα της εξουσίας, το θέμα του θανάτου, το θέμα της αισθητικής, τις κοινωνικές συμβάσεις, την αναζήτηση της αλήθειας και πάνω απ’ όλα τη λειτουργία του θεάτρου και την τέχνη του ηθοποιού.

Ο Ροντόλφ Σιρέρα έγραψε ειδικά για το δεύτερο ανέβασμα του έργου του από το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων:

Τα ελληνικά είναι μια από τις πρώτες γλώσσες στις οποίες μεταφράστηκε «Το δηλητήριο του θεάτρου», ένα έργο με σημαντική διεθνή σταδιοδρομία, χάρη κυρίως στο ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό ηθοποιών που αγαπούν ειλικρινά το θέατρο, χώρο που όλοι μοιραζόμαστε, και που βρίσκουν σ’ αυτό το σύντομο θεατρικό έργο -γραμμένο αρχικά για την τηλεόραση- περισσότερες αρετές από όσες ο ίδιος ο συγγραφέας θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Στην Ελλάδα αυτό συνέβη μέσω του Δημήτρη Πετρόπουλου, ο οποίος στην πρώτη παρουσίαση του έργου στα Ιωάννινα το 1996 ερμήνευε το ρόλο του Γκαμπριέλ ντε Μπωμόν.

«Το δηλητήριο του θεάτρου» επιστρέφει στο ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, δεκαοχτώ χρόνια αργότερα, πάλι χάρη στην δική του πρωτοβουλία. Αυτή τη φορά, προτείνει μια καινούργια ανάγνωση του έργου και ερμηνεύει τη μορφή του Μαρκήσιου. Και ο συγγραφέας που είχε την ευκαιρία να δει αυτή την παράσταση στην Αθήνα εξομολογείται ότι μόνο σε πολύ ιδιαίτερες περιστάσεις συγκινήθηκε τόσο έντονα από την παρουσίαση ενός έργου που μιλάει ακριβώς γι’ αυτό: τη δυσκολία να βιώσεις τη συγκίνηση επί σκηνής και να τη μεταδώσεις στους θεατές. Κι αν υπάρχει κάτι που κάνει ακόμη πιο αξιοσημείωτη αυτή την πρωτοβουλία είναι η ικανότητα που επιδεικνύει ο σκηνοθέτης, ως σκηνοθέτης και ως ηθοποιός, και μαζί μ’ αυτόν όλη η ομάδα που την υλοποίησε, να προσαρμόσουν το έργο στην ευαισθησία του σύγχρονου θεατή. Για όλα τούτα θέλω να εκφράσω, μέσα από αυτές τις αράδες, την ευγνωμοσύνη και τον θαυμασμό μου.

Ροντόλφ Σιρέρα, Απρίλιος 2014