«Αντιγόνη+Αντιγόνη» (συρραφή κειμένων)

Σημείωμα σκηνοθέτη

Θα δανειστώ την φράση του Ντέιβιντ Μάμετ: «Η επιτέλεση ενός μεγάλου άθλου απλά, στη σκηνή ή εκτός σκηνής, ονομάζεται ηρωισμός». Νομίζω αυτό μ΄ απασχόλησε σ΄ όλη τη διάρκεια των πολύμηνων προβών: To πως μπορείς να σταθείς «απλά» και να πεις τα λόγια σου στη σκηνή. Το πώς μπορείς να κοιτάζεις «απλά» τον άλλον και να του πεις μια αλήθεια. Το πώς μπορεί κάποιος να σηκωθεί από το κρεβάτι του μια μέρα και να κάνει μια ηρωική πράξη, «απλά» γιατί το απαιτούσε η περίσταση. Το πώς μπορεί ο καθένας από μας να γίνει ήρωας επειδή έκανε «απλά» αυτό που έπρεπε την κατάλληλη στιγμή.

Ίσως αυτός είναι ο βασικός λόγος που επέλεξα να ασχοληθώ και με τις δύο Αντιγόνες, αντιμετωπίζοντας την σύγχρονη Αντιγόνη του Ανούιγ σα «μεταμορφωτικό απόηχο» (για να δανειστώ την φράση του Τζωρτζ Στάινερ ) της Αντιγόνης του μεγάλου μας τραγικού Σοφοκλή.

Οι ήρωες του Σοφοκλή σε αυτή την παράσταση είναι μνήμες- οράματα που επισκέπτονται τους ήρωες του Ανούιγ για να τους ωθήσουν να εμπλακούν στο τραγικό. Είναι το «εν δυνάμει ηρωικό» που υπάρχει στην ουσία του καθένα μας. Και όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει ο Σέλερ «το τραγικό είναι πρωταρχικό συστατικό του ίδιου του σύμπαντος».

Θέλω να ευχαριστήσω από την καρδιά μου τους ηθοποιούς της παράστασης που δούλεψαν σκληρά, με αγάπη κι εμπιστοσύνη ο ένας για τον άλλον και κατόρθωσαν, ακόμη και αυτοί που παίζουν για πρώτη φορά, να σταθούν με θάρρος στη σκηνή και ν΄ αρθρώσουν τα λόγια τους απλά κι αληθινά.

Η υπόθεση του έργου:

Μετά την μονομαχία του Πολυνείκη και του Ετεοκλή, των γιών του Οιδίποδα, στην έβδομη πύλη των Θηβών και τον αμοιβαίο θάνατό τους, ο Κρέοντας αναλαμβάνει την εξουσία της πόλης. Ως απόλυτος μονάρχης ανακοινώνει την αυθαίρετη απόφαση του να ταφεί ο Ετεοκλής με όλες τις τιμές που ταιριάζουν σε έναν υπερασπιστή της πατρίδας και να μείνει άταφος ο Πολυνείκης, που θέλησε με στρατό να την κυριεύσει. Ποινή για τον παραβάτη της διαταγής ορίζεται κατηγορηματικά ο θάνατος. Η Αντιγόνη, τραγική αδερφή των σκοτωμένων, δηλώνει την σθεναρή απόφασή της να θάψει τον Πολυνείκη, παρακούοντας τον νόμο του βασιλιά κι αδιαφορώντας για τις συνέπειες της πράξης της.